Söylesem / Sussam..

Gün ortasında Prag Kalesini gezmiş, St. Vitus Katedrali’nde aklını yitirmiş, Kafka’nın evinin bulunduğu daracık sokağı, aşağı doğru, ağır adımlarla arşınlamış; Karl Köprüsü boyunca bir ileri bir geri yürürken iki yandaki gerçek birer sanat eseri olan heykellere hayranlıkla bakıp dilini yutmuş, velhasıl şaşkınlık ülkesinin sınırlarında dolanmaktan yorgun düşmüş vücudumu az da olsa dinlendirmek, az biraz da susuzluğumu gidermek ve dahi bu arada gözlerimin pasını silmek ve elbette bu vesileyle ruhumu şenlendirmek için akşamüstünü az geçen bir vakitte rastgele bir bara girmiştim, fi tarihindeki bir gün.

Geçmiş gün, detayları hatırlamak da mümkünsüz tabii ki lakin, ağırlıklı olarak genç erkeklerden ve fakat aralarda mebzul miktarda nisa taifesine mensup genç kızlardan oluşan kalabalık bir topluluk tarafından tıklım tıkış doldurulmuş oldukça geniş ve tam ortasında T şeklinde büyük bir sahnesi olan bir mekandı burası.

T’nin uzun ucu sahne gerisine kadar uzanmaktaydı.

Perde ile kapalı bu uzun ve kafi miktarda geniş yolun başındaki perde üç, bilemedin beş dakikalık araların sonrasında şöyle bir açılıyor ve yüksek topuklu ayakkabılarının üzerinde ağır ve fakat sert adımlarla salınarak/sallanarak yürüyen, güzellikleri dünyaya nam salmış Çek kızları giriyordu, iç mekana.

Hikayenin gidişinin pek hayra alamet olmadığının farkındayım. Telaş buyurmayın lütfen.. Özellikle söylemeliyim gece kulübü ya da batakhane değil, her iki cinsin de ama özellikle gençlerin gittiği normal bir bardı söz konusu mekan.

Ne var ki (deliler adlı oyunda Metin Akpınar’ın dediği gibi) bu ‘anormal normal’ mekanda sahneye çıkan kızlar çıplaktı. Sakin olun, hemen atlamayın lütfen, tamamen çıplak değil elbette. Üzerlerinde türlü çeşit renklerde minik –veya belki minicik- külotlar vardı elbette. Ama göğüsleri tümden açıktı.

Uzun topuklu ayakkabılar nedeniyle olduğundan da uzun görünen bacaklarının üzerinde dengede durmakta zorlanıyormuş gibi bir edayla kırılarak dökülerek, bel bükerek dans ediyordu kızlar. Kimi zaman tek kişi giriyordu salona, sahneye. Kimi zaman iki ve hatta üç kişi arzı endam ediyordu.

T’nin sağ tarafındaki ucunda bir yer bulmuştum kendime. Yüksek bacaklı bar taburesinin üzerine tünemiş, sahneye bitişik masamda oturuyordum. Yalnızdım. İçindeki sıvının soğukluğundan tomur tomur terlemiş ağır camdan mamul kulplu koca bardağı ara ara ağzıma götürüyor, buz gibi köpüklü mayiyi yudumluyordum, ağır ağır.

Bir vakit sonra bir el hissettim omzumda. Kaldırdım kafamı, baktım. Sahnedeki üç kızdan biri yarı çömelmiş halde eğilmiş, uzattığı elinin parmaklarıyla “Evde kimse var mı?” havasında omzuma dokunuyordu.

Ben şaşkınlıkla baktım ona. O tatlı bir kızgınlık, gerçek bir dargınlıkla baktı bana.

“Ne yapıyorsun?..” dedi.

O zaman farkına vardım olan bitenin. Bir yandan günün yorgunluğu, diğer yandan yaşamış olduğum kültür şokunun yarattığı huzurlu dağınıklık toplaşıp üstüme çullanmış; ilaveten ertesi günün programını yapmaya çabalayan beynim benliğimin elinden tutup olmadık dünyalarda diyardan diyara dolaştırmaya başlayınca, vücudum orada duruyor olsa da dalgın bakan gözlerimle bendeniz alıp başımı gitmişim olmayacak erişilmeyecek yerlere.

E şimdi bacaktı, kalçaydı, memeydi de bir yere kadar olunca dalgın dalgın öylece duruyor, boş boş bakıyorum (muşum).. Üstelik sahneye bile değil. Masama, bardağıma ve dahi uzaktaki belirsiz bir noktaya.

Ayılınca sordum:

“Ne oldu?”

“Ne yapıyorsun?..” dedi tekrar.

“Hiçbir şey..” dedim.. “İzliyorum..”

“Hayır..” dedi, “İzlemiyorsun. Yüzünü asmış somurtuyorsun..”

“Dalmışım..” dedim.

“Olmaz..” diye cevap verdi, yine aynı yalandan kızgınlık, cidden kırgınlıkla.. “Bak, ben burada seni eğlendirmek, hoşnut etmek, gülümsetmek için dans ediyorum. Bunu görmezden gelemezsin. Somurtamazsın.. Gülmeni, eğlenmeni istiyorum..”

Üç kız vardı sahnede. İkisi kırıtarak, kıvrılarak; güzeller güzeli vücutlarını olmadık figürler eşliğinde sergileyerek dans ediyor, üçüncüsü çömelmiş benimle tartışıyor.

Biraz utandım, biraz mutlu oldum, biraz kendimi toparladım. Geniş, içten ve gerçek bir gülümsemeyle gözlerinin içine bakıp “Tamam..” dedim.. “Teşekkür ederim..”

O da gülümseyerek teşekkür etti. Doğruldu. Dansını sürdürdü. Ara ara göz göze gelip gülümseyerek bakıştık.. Ve gitti.

Dünyanın bir ucundaki kimliği belirsiz bir genç kız omzumu dürterek, kulağımı çekmeden çekerek, yanağıma dokunmadan sevimli bir tokat atarak kendini ifade etmiş, küçücük bir ders vermişti kendince bana..

…

Sık sık, hiç bıkmadan, Cem Yılmaz’ın geçmişteki videolarını izlerim.. Her seferinde de çok güler çok eğlenirim.. Bileniniz vardır mutlaka videoların birinde(Fundamentals’ta galiba) Cem sahnede konuşuyorken salondaki koltuğundan kalkıp giden bir seyircinin ardından seslenir, “Hayırdır ya?.. Nereye böyle?.. Program bitmedi ki, devam ediyoruz?.. Ya, kolay mı böyle kalkıp gitmek..” der..

Geçen hafta da Ajda Pekkan sahnedeyken önde, protokol sırasında oturanlardan kalkıp gidenler olunca şarkısını kesip sitem etmiş o insanlara, “Olur mu canım böyle?.. Program devam ediyor daha.. Kalkıp gidemezsiniz.. Gidilmez..” diye..

…

Şimdi üç kuruş para kazanmak için alemin ortasında vücudunu sergilemek zorunda(?) kalan kızı koyalım bir tarafa. Diğer ikisinden biri Cem Yılmaz, öteki Ajda Pekkan abi. Boru değil yani..

Kamyon yüküyle para alıyor bu adamlar sahneye çıkmak için.. Öyle paralar ki akla da sığmaz hayale de..

Buna rağmen, bu insanlar parayla değil alkışla yaşıyorlar kardeşim..

Deveyi de geçtim, kervan yüküyle para kazanan adamlar kalkıp giden olunca dağılıyor, bozuluyorlar.. Mümkün olsa da bir gün bir grup sözleşip gitse. Cem’e gülmese, Ajda’yı alkışlamasa çıkmaz abi bir daha sahneye bu adamlar..

Beşiktaş’ın tarihindeki en baba adam yahu, Baba Hakkı, boru değil.. Bilmeyen yoktur, bir maçta seyirci ıslıklayınca formasını çıkartmış, bir daha da giymemiş.

İsmi Beşiktaş tarihiyle özdeşleşmiş adam sporu bırakmış kardeşim, ne olsun daha.

Hakkı Baba’nın alnından öptüğü o yalandan değil, gerçekten büyük Başkan Süleyman Seba, tribünler “Ahmet Dursun, Seba gitsin..” deyince başkanlığı bıraktı abi. Ötesi var mı?

…

E, şimdi bakıyoruz. Bir moda başladı.. Elini aracın kornasına yapıştırmış olur olmaz yerde düt-düt-düt diye korna çalarak dolaşan taksi şoförleri gibi beğenmedim butonuna basan “eksici tayfa” çıktı ortaya.

Ne desen, eksi.. Ne desen..

Yahu arkadaş, neyse ki şimdilerde bitti kesildi ama bir vakitler Grande “Güzel ülkemin güzel insanları..” diye Cuma mesajı atıyor.. Adama eksi geliyordu..

Serdar’ın, Korhan’ın, Ali Berber’in yazılarına eksi atıldığını gördü bu gözler abi.

Forumun Babası Hamdi Bostan. Plaket verilmesi gereken adam eksi yedi, hem de kaç kere. Yapmayın arkadaşlar..

Katılırsın/katılmazsın, eyvallah.

Ama insan Ali Berber’in, Hamdi Bostan’ın yazısına eksi atar mı kardeşim?

Nasıl gider insanın eli, o başparmağının ucu aşağıyı gösteren ikonun üstüne? Aklım almıyor.

Eleştiri haktır arkadaş. Müzmin bir muhalifim ben. Kimse anlatmaya kalkmasın (lütfen) bunu bana.

Beğenmemişsindir.. Haklısın. Beğenme.

Katılmıyorsundur, katılma..

Ama yaz altına, bir zahmet: “Ali Berber, şöyle şöyle demişsin ama bence o iş öyle değil..” de.. Konuşun, tartışın. Ortaya bir netice çıksın..

Forum dediğin budur çünkü abiler..

“Benim beğenmeme hakkım olmasın mı?” 

Olsun elbette!

Peki karşındaki adamın senin niye beğenmediğini bilme hakkı olmasın mı?

.

Ferhat’ın, Ziya’nın, Aussie’nin, Canki’nin gırgırına, şamatasına, Toshack geçmek için birbirlerine attıkları eksiler hariç, kalanlar ciddi manada kalp kırıcı oluyor, haberiniz olsun.

Benden söylemesi.

…

Aslında, belki, bunları dile getirmenin de bir manası yoktu ama ne yapayım, huy işte..

Hep iyilik olsun, hep güzellik olsun; muhabbetimiz artsın, çoğalsın, taşsın istiyor insan.

.

Gereksiz laf ettiysem, birinizin kalbini kırdıysam cidden ve yürekten özür dilerim kardeşlerim. Ama bu düşüncemi dile getirmesem olmazdı.

Belki bu da olmamıştır, o da başka mesele.

“Söylesem tesiri yok, sussam gönül razı değil..” dediği gibi şairin.

Susmaya razı gelmedi gönlüm.

…

Sağlıkla kalın, sağlıcakla kalın dostlarım..