Kitaplar ve Ekranlar..

Her şey değişiyor zamanla.

Ortaokulda ve hatta lisede, “Çıkartın kağıtları, yazılı yapacağım..” derdi hoca.

Çıkartırdık.

Soruları okuyarak yazdırırdı, sınav kağıtlarına.

Genellikle 4, bazen de 5 soru sorar, 10 üzerinden değerlendirme yapardı. Sayısına göre artık, her soru 2,5 puan. Soru sayısı 5 ise, doğal olarak 2 puan.

Soruları yazdırdıktan sonra “Sınav başlamıştır..” derdi. Ve daha ağzından çıkıp havada yok olacak bu cümlenin sonuna noktayı koymadan, dünyanın o en harika sorusu sorulurdu kaçınılmaz olarak, o yılların sınavlarında: 

“İstediğimiz sorudan başlayabilir miyiz, hocam?..”

Bazen “Evet!..” cevabı gelirdi bu soruya yanıt olarak, bazen de hayır.

Ve hangi cevap gelirse gelsin kafalar öne eğilir, belirgin bir telaşla başlardı kalemler sınav kağıtlarıyla cilveleşmeye.

Garip bir tıkırtı kaplardı ortalığı, çıt çıkmayan sınıfta. 

Tıkır, tıkır, tık, tık, tık, tıkır, tıkır, tık, tık..

Yok, hayır, mors alfabesi değil. Eski tip sıraların üstündeki A4 boyutlu saman kağıtları üzerinde telaşla dolanan kurşun kalemlerin kalın karbon uçlarının kağıtların altındaki tahtayla buluşmasının tıkırtısı.

Uzun uzun yazılırdı yanıtlar.

Sınav bitip kağıtlar toplandıktan sonra sorulmasa olmaz sorulardan biri dolanır dururdu sınıfta: “Nasıl geçti?..” 

“İyıydi ya. Yazdım. Arkalı önlü 2 kağıt doldurdum..”

“Arkalı önlü 2 kağıt mı?.. Ne yazdın olm? Destan mı?..”

“Ne biliyorsam yazdım abi..”

Zaman boldu o vakitler. Yaşa yaşa bitmeyen günler. Gelmek bilmeyen hafta sonları. Her nedense, ne hikmetse iple çekilen aylar, mevsimler..

Sonra değişmeye başladı bir şeyler. Yavaş yavaş, hiç çaktırmadan, usulca.

Testler girdi, mesela, hayatımıza.

Sıkıntılı bir arkadaştı Test. Dardı yüreği. Vakti yoktu. Zamanı kısıtlıydı. Beklemeye gelemezdi. “Uzatma birader..” diyordu. “İki saat bekleyemem seni. Tıkır da tıkır yazmayı bırak. At çarpıyı bir an önce. Veya karala kutucuğun içini. A mı, B mi, C mi, D mi?.. 40 soru soruyorum sana. 40 dakikan var. Oku, düşün, hesapla, yanıtla. Ha bu arada çarpı atıyorsan mesele yok ama kutucuğu karalaman isteniyorsa, sakın ola taşırma.

Zamanın bol olduğu yıllar geride kalıyordu yavaş yavaş.

Ama olsundu. On yıllar alacak bir değişim süreciydi bu. Ve her şeye rağmen zamandan bol bir şey yoktu hala.

Yatağına, sedirine, kanepene uzanıp gerdiğin bacaklarının kaslarındankopup gelen tatlı sızı şehevi bir keyifle yayılırken bedenine, elindeki kitapta dolanırdı gözlerin.

Bambaşka bir yerde, çok farklı bir zamanda aklını, kolay rastlanmayacak bir şekildesıradışı bir biçimde kullanan birinin sıralayıp dizmiş olduğu sözcükleri takip ederdi bakışların.

Tıkırtı yoktu bu kez ortada.

Sessizdi çoğu zaman ortam.

Ya da belki/kimi zaman vardı. Ama senin seçtiğin, olmasını istediğin uğultular, fisıltılar, çığlıklardı etrafında var olan.

Denizin kıyıcığında suyun sesi, çöpçü kuşların vahşi bağırışları veya ıssızlığın ortasında, ağaçların gövdesine dallarına, yapraklarına sürtünen bir esintinin okşayışları olurdu kulaklarında.

Uzun, zorlu, kendini kolay ele vermeyen, eni konu çaba isteyen bir uğraştı o zamanlar, okumak eylemi.

Bütün eylemler gibi keyifli, her başkaldırı gibi zevkli. 

Derken, nasıl olduğunu anlayamadığın bir biçimde geçiverdi zaman. Birbiri ardına devrilip gidiverdi on yıllar. Ve kamyon yükü para toslamanın karşılığında aldığın el kadar bir dikdörtgen ekran gelip giriverdi hayatına. Yapıştı kaldı eline, hiç bırakmamacasıya.

Işıklı, renkli, hızlı, çevik, kurnaz, değişken, işveli, cilveli.

Hiçbir şey yapmana gerek bırakmadan soyunup dökünüyor, çırıl çıplak kalıyor. Ve bütün marifetlerini sergiliyordu, şımarıkça sana.

Okurken eskiden, kafanda canlandırır, gözlerinin önüne getirmeye uğraşırdın senin için yazılmış, sana anlatılan her şeyi.

Oysa şimdi envayi çeşit şeytanlıklar, akla hayale sığmaz oyunbazlıklar, fettanlıklar çekilmiş, oynanmış, hazır bir biçimde sunuluyor sana, gözlerine, anlayışına.

Sol elin sabit, sağ elinin işaret parmağı ara sıra meseleye dahil olur bir halde, suratında gergin/durgun/hatta kimi zaman bıkkın bir ifadeyle izliyor; gerek gördüğün anlarda tek tek sözcüklerle, kısa cümlelerle müdahil oluyorsun önünden akıp giden bu veri ırmağına.

Uzun uzun konuşmayacak, anlatmayacak ve hatta izlemeyeceksin.

Çabuk olacak. Çabuk söyleyeceksin: A mı, B mi, C mi, D mi?

…

Her şey değişiyor, zamanla.

Her şey,

Değişiyor,

Zamanla..